ANTWOORD
De prijs voor corruptie wordt betaald op vier gebieden: op politiek gebied, economisch gebied, sociaal gebied en het gebied van milieu.
Op politiek gebied vormt corruptie een belangrijk obstakel voor democratie en de rechtsstaat. In een democratisch systeem verliezen kantoren en instellingen hun legitimiteit wanneer zij worden misbruikt voor privévoordeel. Hoewel dit reeds schadelijk is voor gevestigde democratieën, is dat nog meer het geval voor opkomende democratieën. Verantwoordelijk politiek leiderschap kan zich niet kan ontwikkelen in een corrupt klimaat.
In economisch opzicht leidt corruptie tot de uitputting van de nationale rijkdom. Corruptie zorgt er vaak voor dat schaarse publieke middelen worden besteed aan oneconomisch high-profile projecten, zoals dammen, elektriciteitscentrales, raffinaderijen en pijpleidingen, welke ten koste gaan van de minder spectaculaire, maar meer noodzakelijke infrastructuurprojecten, zoals de bouw van scholen en ziekenhuizen en de aanleg van wegen, of de levering van elektriciteit en water op het platteland. Bovendien belemmert corruptie de ontwikkeling van een eerlijke markt en vervalst het de concurrentie, waardoor het nieuwe investeerders afschrikt.
Het effect van corruptie op de sociale structuur van de samenleving is de meest schadelijke van allemaal. Het ondermijnt het vertrouwen van mensen in de politiek, in haar instellingen en haar leiderschap. De frustratie en algemene onverschilligheid van een gedesillusioneerd publiek resulteren in een zwak maatschappelijk middenveld. Dat maakt op zijn beurt de weg vrij voor despoten en democratisch gekozen, maar gewetenloze leiders om nationale activa om te zetten in persoonlijke rijkdom. Het vragen om en het betalen van steekpenningen wordt de nieuwe norm. Degenen die zich niet willen conformeren aan het regime emigreren vaak, waarmee het land over het algemeen zijn meest bekwame en meest eerlijke burgers verliest.
Ook schade aan het milieu kan mede geweten worden aan corrupte systemen. Door het gebrek aan, of niet-naleving van milieuregels en -wetgeving is in het verleden toegestaan dat rijke landen hun vervuilende industrie naar arme landen hebben verplaatst. Tegelijkertijd heeft onzorgvuldig exploitatie van natuurlijke hulpbronnen, variërend van hout en mineralen tot (ivoor van) olifanten, door zowel binnenlandse als internationale agenten geleid tot hevig aangetaste natuurlijke omgevingen. Milieuverwoestende projecten krijgen voorrang bij de financiering, omdat ze een gemakkelijk doelwit vormen voor het overhevelen van publieke middelen in particuliere zakken.
